Soms zet je een stap…

…om te ontdekken dat het niet is wat je wilt.

Blij ben ik er zeker mee, met het gezet hebben van die stap. Anders had ik nooit ont-dekt wat ik daadwerkelijk diep van binnen wil, met mijn onderneming, met mijn werk en in mijn leven.

De afgelopen maanden waren leerzaam en verhelderend. Op 1 juli 2015 startte ik fris vol plannen bij The Greenhouse, een verzamelplek voor ondernemers waar ik een eigen werkplek had en gebruik kon maken van alle faciliteiten, van een grote zaal tot spreekkamers, van koffie en thee ook voor mijn gasten tot koek en fruit. De eerste twee maanden heb ik rustig mijn werkzaamheden opgestart, in de zomervakantie met weinig afspraken om te wennen aan de nieuwe locatie en de eerste communicatie over mijn sprong in het diepe te verzenden. Eind augustus volgde een vakantie naar Lesbos, zodat ik daarna fris aan het nieuwe ‘seizoen’ kon beginnen.

Vakantie?

Tijdens mijn vakantie gebeurde er echter iets levensveranderends. Of anders gezegd: ik maakte iets mee dat mij en mijn plannen onderhuids deed schudden. Zoals iedere toerist die afgelopen zomer naar Lesbos afreisde, belandde ik tussen de vluchtelingen. Ik had een keuze om ervan weg te lopen, maar een soort natuurlijke drang zorgde er ter plaatse en op dat moment voor dat ik mijn handen uitstak. Kinderen en ouderen uit rubberbootjes en natte zwemvesten helpen, water uitdelen en de weg naar opvang wijzen, het waren kleine handelingen die voor grote dankbaarheid zorgden. En daar, met mijn voeten midden in het overleven, kwam de vraag: “Waar ben ik in mijn eigen leven mee bezig?”.

Strijd

Allerlei gedachten stroomden door mijn hoofd toen ik uit het overleven weer het appartement (met zwembad) in stapte. Nog geen vijftig meter verwijderd van de weg, die deze vluchtelingen moesten lopen om 70 kilometer verder weer in ‘oorlog’ terecht te komen. Mijn hoofd tolde ervan, maar terug naar de oude Marja kon ik niet meer, het was te confronterend geweest. Thuis in Nederland probeerde ik mijn draai binnen mijn werk en bij The Greenhouse weer te vinden, maar ik ging me steeds ongelukkiger voelen. De plannen die ik me zo mooi had voorgesteld en de financiële doelstellingen die ik daarbij had gemaakt: het kwam maar niet van de grond. Een dierbaar familielid overleed. Ondertussen gingen mijn imago en identiteit ook nog met elkaar in strijd: “Hoe kan ik mijn bedrijf SuXeed noemen als ik er geen succes van weet te maken?” en “Hoe kan ik mensen met stress en trauma’s begeleiden, als ik zelf nog van alles te verwerken heb?”. Na een aantal weken worstelen met deze gebeurtenissen, gedachten en daaraan gekoppelde emoties en biochemische stofjes in mijn lijf, ben ik het gaan bespreken bij The Greenhouse. Wat een fijne reacties kreeg ik op mijn openheid en eerlijkheid! En wat een opluchting bracht dit in mij teweeg! De financiële druk zou snel niet meer op mijn schouders rusten en ik kon gewoon weer terug naar huis.

Verwerking

Vanaf het moment dat deze knop in mij om was en de wilde plannen wegvloeiden uit mijn hoofd, kon ik me focussen op verwerking en de moeheid die ik voelde van alle jaren zo hard werken en bouwen aan mijn bedrijf. Na de verwerking kwam de rust. Een rust die hoort bij het ‘niet meer zo nodig hoeven’. Het moeten viel weg en het inzicht kwam dat ik mijzelf de afgelopen jaren wel ontzettend veel had opgelegd. Ik was me bijna weer zo gaan voelen, als in 2002 nét voordat ik toen besloot me te gaan omscholen, omdat ik het niet naar mijn zin had op mijn werk: ongelukkig. Als je mijn ontwikkelingen en activiteiten van de afgelopen jaren hebt gevolgd, had je waarschijnlijk gedacht en gezegd: “Wat doe jij veel! Ben je niet bang voor weer een burn-out?”. Waarschijnlijk, of op zeker, had deze opmerking mij niet zo tot inzicht gebracht. Ik ben toch vooral iemand van ‘zelf doen en zelf ervaren’. 

Ervaringsdeskundig

Nu heb ik het ervaren. Ik heb gevoeld hoe het voelt om achter mijn eigen (te hoge) uitgavenpatroon aan te rennen. Om bang te zijn om alles kwijt te raken terwijl ik niet in dat soort levensgevaar ben. Ik heb mensen gezien die alles kwijt waren, zelfs familieleden onderweg op zee waren verloren en alleen nog natte kleren hadden. Het heeft me aan het denken, voelen, doen gezet. Schrappen van uitgaven, opruimen wat niet meer nodig is, waarderen van wat nog blijft. De term ‘Financieel vrij’ heeft een totaal andere dimensie gekregen.

Ik ben weer waar ik was toen ik in 2005 mijn massagepraktijk startte: thuis…

Veranderingen voor jou?

Deze leerzame periode verandert niets aan de inhoud van mijn activiteiten. Je blijft bij mij terecht kunnen voor persoonlijke begeleiding en massages, burn-outbegeleiding, ADHD-trajecten, ondernemerstrainingen, netwerkbijeenkomsten en thema-avonden vanuit Anders ADHD en Anders Stress.

Mijn uurtarief zal per 1 januari 2017 aangepast worden: niet omhoog maar op aanvraag, gekoppeld aan wat jij te besteden hebt en wat je het waard vindt om van mij een zetje door je blokkade heen te krijgen, of een schop onder je kont als je die liever hebt. Ik stap bewust uit het zorgvergoedingen-circuit, omdat ik moreel niet meer aan de (onredelijke) eisen van de zorgverzekeraars kan en wil voldoen.

En wat de locatie voor persoonlijke begeleiding betreft: Agaat 16 in ‘s-Gravenzande is mijn thuis en de plek waar ik me het meest gelukkig voel. Je bent er van harte welkom!

 

 

9 Reacties op Soms zet je een stap…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

*

zes + tien =